U vraagt zich misschien af of en waarom we weer een nieuw etiketje nodig hebben om de muziek te omschrijven, die de bard uit Sierra Leone en vooral uit Brussel serveert op zijn nieuwe -zijn zevende in twintig jaar tijd, als we de tel goed bijgehouden hebben. Daarover kunnen we kort zijn: blues vormt de hoofdmoot, maar soul en Africana zijn meer dan zijdelings aanwezig. Het lijkt er wel op, dat Bai zijn Voodoo Sniffers meegenomen heeft naar de studio, om er zeker van te zijn dat de dansbare sfeer, die ze steevast weten op te wekken bij hun live-optredens, ook in de studio weten waar te maken.

Nu ik de plaat zo’n keer of tien beluisterd heb, kan ik alleen maar bevestigen dat dat volop gelukt is. wat de mannen brengen, bevat evenveel Robert Cray en Keb’ Mo als Ali Farka Touré en is dus een heel gevarieerde, toegankelijke en dansbare plaat geworden. Dertien tracks staan er op en die geven eigenlijk heel mooi de evolutie mee, die we de man van redelijk dichtbij zagen meemaken, gaande van een frêle, wat timide kerel die in de Brusselse café’s een paar liedjes kwam spelen, toe de zelfverzekerde frontman, die moeiteloos eender welk publiek kan inpakken. In die zin is Bai allang geen “simpele Brusselaar” meer, maar een heuse wereldburger, die de verschillende muzieksoorten, die hij in zijn lijf en leden heeft, schier achteloos aan elkaar breit en op die manier een product neerzet, dat zowel de gewone luisteraar als de eerder op dansen gerichte medemens weet aan te spreken. Dat begon eigenlijk al op “Salone” van drie jaar geleden, maar het wordt vandaag nog een stuk verder uitgewerkt en uitgepuurd.

Opener “Shake it, Shake it, Shake it”, neigt naar John Lee Hooker, “Surrounded” drijft op erg subtiele, maar erg secure percussie en zou je eerder onder de Afro-Soul kunnen klasseren, terwijl “Good Good Man”, dat al een paar weken geleden als single uitkwam zuiver de bluesrichting inslaat, zowel qua tekst als qua muziek. Over die teksten valt wel een en ander te zeggen: ze behandelen een hele scala an menselijke emoties en gaan dus over liefde en de tegenpool ervan, over verlies en hoop, over relaties, bestaande of gewezen.

“If You Go” is dan weer eerder Afrikaans, met zijn Mali-tintjes in de riffs en met “Miranda Blue” gaan we resoluut de Robert Cray-kant uit en zo heb je meteen de twee oevers, waartussen de muziek van Bai als een klaterende beek doorheen stroomt: aan de ene kant ligt Europa, de heimat van Bai sinds meerdere decennia; de andere oever is Afrika, het werelddeel waar zijn voorouders vandaan komen en waar zijn overgrootvader de “Travelin Medicine Man” was, waar de plaat naar vernoemd is. Die mens schijnt voor Bai een heus rolmodel geweest te zijn en een man die erin slaagde de christelijke waarden, die hem door zijn “Kerstenaars “ aangereikt werden, in de praktijk te verzoenen met de eigen Afrikaanse, traditionele gewoonten. Zoiets noemen we, als het op muziek gezet wordt, dus gewoon” wereldmuziek”. Bai is een blijver, dat weten Brusselaars al lang en de rest van de wereld volgt, langzaan maar zeker !

(Dani Heyvaert)

You can preorder your physical copy here: https://bkj.bfan.link/traveling-medicine-man